کد مطلب:53166 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:288
حضرت امر فرمود آب آوردند و خون سرش را شستشو داد و فرمود: نزدیك شو به من؛آنگاه دست بر شكاف سرش گذارد، در حالی كه عبدالله سخت بی تابی می كرد، جراحت سر را به هم آورد و بهبود پذیرفت، گویا شكستگی پدید نگشته بود؛ پس از آن فرمود: «ای عبدالله! سپاس خدایی را كه قرار داد گرفتاریها را كفاره گناهان پیروان ما در دنیا، تا در فرمان بردن حق، سالم بمانند و سزاوار مزد و اجر شوند». عبدالله عرض كرد: «ای امیرالمؤمنین علیه السلام! مجازات گناهان ما فقط در دنیاست؟» حضرت فرمود: «آری؛ مگر نشنیده ای گفته پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را كه فرمود: «الدنیا سجن المؤمن وجنة الكافر»: دنیا زندان مؤمن و بهشت كافر است ». خداوند پیروان ما را در دنیا از گناهانشان پاكیزه گرداند به وسیله مصائب و ناراحتیها و به عفو خود، چنانكه می فرماید: «ما أصابكم من مصیبة فبما كسبت أیدیكم و یعفو عن كثیر»: آنچه مصیبت می بینید از كردار خود شماست، و بسیاری از آن بخشش می كند.[1] . آن گاه پیروان ما به قیامت وارد شوند و طاعتهای آنان را زیاد كند و لكن دشمنان ما را خداوند در دنیا جزاء دهد به طاعاتشان گرچه وزنی ندارد، زیرا طاعتشان اخلاص ندارد و چون وارد قیامت شوند، سنگینی گناهان و كینه هایشان به محمد و آل محمد و یاران واقعی آنان، بر شانه آنهاست و در آتش فرو روند)). عبدالله عرض كرد: «ای امیرالمؤمنین علیه السلام استفاده كردم و به من آموختی، اگر به من می فرمودید كه چه گناهی سبب محنت مجلس شد، بسیار نیكو بود كه دیگر مرتكب نشوم؟» حضرت فرمود: «هنگام نشستن، بسم الله نگفتی، این مصیبت كفاره گناهت گشت؛ مگر نمی دانی كه پیامبر از جانب خداوند مرا حدیث كرد كه خداوند فرماید: هر كاری كه در آن بسم الله گفته نشود، آن كار ناتمام خواهد ماند.» عبدالله عرض كرد: «پدر و مادرم فدای شما! دیگر بسم الله را ترك نمی كنم».حضرت فرمود: «پس تو سعادتمند خواهی گشت»! عبدالله عرض كرد: «تفسیر بسم الله چیست؟» حضرت فرمود: «بنده چون بخواهد شروع در كاری كند می گوید: بسم الله، یعنی من به نام این اسم، این كار را انجام دهم، پس در هر كاری كه به بسم الله ابتداء كند آن عمل مبارك خواهد بود».[2] .
عبدالله بن یحیی بر امیرالمؤمنین علیه السلام وارد شد، صندلی (كرسی) در برابر آن حضرت بود، حضرت امر فرمود كه بر آن كرسی بنشیند؛ عبدالله نشست، چیزی نگذشت كه چیزی بر سرش افتاد و سرش شكست و خون جاری گشت.